Plazas – Santa Fé

Dag 10: Zaterdag, 01 november 2008

Het is vreemd hoe het met sommige mensen onmiddellijk klikt en met andere even sympathieke mensen die klik er gewoon niet komt. Voor deze trip zitten we in het laatste geval, er zijn Zweden, Israëliërs, Oostenrijkers, Britten, Duitsers en God weet wat nog allemaal aan boord. Maar niemand waar de babbel spontaan en vlot mee gaat. Misschien komt dat nog wel… Het ontbijt is stevig en dat is zeker geen overbodige luxe na de korte nacht. Het eten in het algemeen is in betere staat dan de boot. De nacht viel al bij al nog mee en het zal voor de zes komende nachten ook wel lukken. Enkel de stank van de motor komt soms binnen en dat is gewoon walgelijk.

Onze eerste activiteit voor vandaag is het eiland Plazas. Een “dry landing” brengt ons aan het begin van het pad van 1 kilometer op dit eiland. De zeeleeuwen liggen hier overal en in plaats van goed uit te kijken om dieren te vinden, moeten we opletten dat we onze voeten er niet opzetten. De hele groep lijkt wel een bende paparazi die Paris Hilton heeft gezien. Nergens anders ter wereld dan hier kan Jan met de pet zo een knappe foto’s van dieren maken. De kiekjes liggen voor het rapen. Het duurt bijna een half uur eer iedereen de eerste verbazing heeft overwonnen om vijf meter verder weer in een nieuwe terecht te komen. Naast zeeleeuwen, dood, levend of pas geboren, vind je op dit eiland ook land –en zeeleguanen met hopen. De dieren hebben ook helemaal geen schrik van ons en je kan de lens recht in hun “gezicht” duwen. Ze blijken helemaal niet cameraschuw. De parkregels zijn erg eenvoudig: kom niet dichter dan 1,5 meter bij de dieren, voeder ze niet en raak ze zeker niet aan. De dieren zelf houden zich absoluut niet aan deze regel.

We hebben geluk en krijgen zelfs een zeeleeuw jong te zien dat maar net geboren is. Buiten dieren heeft Plazas ook een prachtig landschap te bieden. Het cactussenbos is adembenemend mooi. De rotsen zijn bedekt met kleine rood-oranje kleurige struikjes waartussen om de zoveel meter een cactus staat.

Ook onze lunch terug aan boord valt goed mee en na het sterken van de innerlijke mens, kunnen we verder naar Santa Fé. Hopelijk kan dit eiland tippen aan Plazas want dat zal niet gemakkelijk zijn. De tocht naar Santa Fé duurt twee uur en een nieuwe dry landing brengt ons aan wal. Het ziet er hier heel anders uit: dor en verlaten. Het pad klimt stevig tussen de cactussen naar boven. Achter ons zien we onze boot “Friendship” in de baai liggen.

’t Is ondertussen erg warm geworden met de zon die doorbreekt. Vanmorgen was het eerder bewolkt en aangenaam vertoeven op het zonnedek. We staan al rap in het zweet wanneer we tussen de cactussen en leguanen van enkele honderden jaren lopen. De snorkelbeurt zal dadelijk wel enorm deugd doen.

We hebben daarnet de haaien en schildpadden in de baai gezien en we kunnen haast niet wachten. Het moment om de onderwatercamera-zak te gebruiken is aangebroken. ’t Is niet evident want we starten van op de boot en daar kunnen we niet staan. Het water is hier ook frisser dan in de baai van Bachas gisteren. Een paar schuchtere tests geven ons vertrouwen we trekken erop uit met Gudrun haar fototoestel. Ik neem toch het zekere voor het onzekere en hou het zoveel mogelijk boven water. Het snorkelen met een hand, de golven en het beperkte zicht is niet evident. Dan is het toch verschieten als je plots boven haaien en een pijlstaartrog hangt. De fotovangst is navenant: heel veel mislukte beelden, maar toch twee van schildpadden die onder ons door zwemmen. Na een uurtje in het water krijgen we het behoorlijk koud en gaan we terug aan boord. Er wachten zelfs hapjes op ons. Niet slecht.

Deze nacht wordt woelig want we varen naar het eiland Española dat 90 kilometer verder ligt. Acht uur varen met dit wrak! We krijgen wind op kop en hoge golven luidt de briefing van George. Hier gaan slachtoffers vallen. Zelf zijn we er ook niet erg gerust in en nemen voor de maaltijd al een reispil. Een tweede nemen we net voor ons vertrek. Voor diegene die veel frisse lucht nodig hebben is slapen op het zonnedek een optie. Het duurt niet lang alvorens eerste zeezieken over de rand hangen, maar zelf houden we ons goed. Ofwel doen de pillen goed hun werk ofwel kunnen we er goed tegen. Wie weet… Voor het slapen gaan halen we nog een frisse neus op het dek. De sterrenhemel is fenomenaal! Jammer dat hier nog licht brandt. Naar het schijnt geven ze op de duurdere cruises ’s nachts uitleg over de sterren maar op zo een boot zitten we nu eenmaal niet. Tijd om te gaan slapen, hopelijk overleven wij en de boot deze woelige wateren.