kaart
Hama – St. Joris – Krak de Chevaliers – Shmemis – Hama
Dag 5 : Dinsdag 4 november 2003
De wekker zou vanmorgen om 6 :30 een zacht gezoem laten horen … helaas
om 6:20 werd er aan de deur geklopt … Het was Angelique die ons raad kwam
vragen wat ze moest doen want ze had gans de nacht de WC gezien. Eigenlijk konden
we haar niet echt helpen en ging ze dan maar Tom zoeken. (wat niet gelukt is,
wegens een slapende receptionist).
Eenmaal aan het ontbijt was het opvallend stil… blijkbaar hadden de anderen
alweer een zware nacht gehad en de communicatie gaat erop achteruit… Op
de vraag of er nog brood was aan de andere tafel, werden we door domme koeienogen
kijkende medereizigers aangestaard en geen reactie. Patrick opperde dan maar
om turbotaal te gebruiken. Brood over, kaas over …
Rond 7:30 waren we weer op pad … Als &° stop het sint Jorisklooster
dat we gratis mochten bezoeken. Twee lokale gidsen loodsten ons door een doolhof
van kamertjes waaronder de provisiekamer waar we ons op onze handen en voeten
moesten voorbewegen om erin te geraken. Enfin de provisiekamer bleek reeds lang
geleden omgetoverd te zijn geweest in een leslokaal … Wat een ontgoocheling.
Na het bezoek vertrokken we richting Krak des Chevaliers. Neen, deze keer niet
met de bus, ja wel te voet. Bij het zien van het pad werd ik toch een beetje
ongerust toen bleek dat het continu stijgen was. De groep haalde mij toch over
om mee te stappen en volgens Tom die de vorige verslagen van de Syriëreis
had gelezen zou het 7 km zijn en 1,5 uur stappen … we zouden zien.
Iedereen begon de wandeling aan zijn eigen tempo en al heel snel bleek dat
min conditie de slechtste was. Toch kreeg ik aangenaam gezelschap van Wim en
Tom…. Wou Wim iets goedmaken van de vorige dagen of was zijn conditie
ook niet denderend of was hij vandaag gewoon charmant …. Who knows ? Om
de wandeling kort samen te vatten : shok shok shok (Wim zijn idee trouwens of
met andere woorden, een stevige klim waar niet veel adem over was voor een babbel
enkel pfff, koers, voetbal, computerspelletjes …. Patrick heeft er ook
niets beters op gevonden dan ons te filmen tijdens de wandeling (wat een sadist).
Onderweg zijn we ook nog eens gestopt voor het inkopen van onze picknick….
Sabine en ik besloten om toch al voor te gaan want iedereen zou ons toch inhalen
en volgens onze begeleider was het nog een eindje….
Na 10 minuten opnieuw puffen stond het daar : De Krak in al zijn glorie ons
uitnodigend het te bezoeken…. Helaas was dat buiten een groep Japanners
gerekend die net voor ons met de bus aankwamen…. Onze chef besliste dan
maar eerst te gaan picknikken (na de tocht was niemand daar tegen) zodanig dat
we niet zouden gestoord worden door fotograferende gele kleine mannetjes tijdens
ons bezoek. De picknick wordt er et de dag beter op : deze middag broodje tonijn
met tomaten (enkel de balsamico-azijn wordt door sommigen gemist). Nadat onze
magen opnieuw waren gevuld en ons verstand op Krak was gezet (tijdens de wandeling,
had ik mijn verstand op nul gezet) kan ons bezoek beginnen … deze keer
met een gids die ons de geschiedenis mooi uitlegde en ons daarna door het doolhof
van stallen (die wel geschikte fuifzalen leken), barakken, keukens, voorraadkamers,
ortagonale kamers loodste. Hij liet ons de ondergrondse tunnels in en wij mochten
langs den andere uitgang zoeken wat ons toch gelukt is. Aan de raadkamer van
de ridders werd er gefilmd door de Syrische televisie en wie weet welke sterren
zijn wij tegengekomen…. We zijn wel tot het besluit gekomen dat Europese
en Syrische artiesten toch allemaal 1 pot nat zijn, m.a.w. een ijdel volk. De
mannen konden het vandaag weer niet laten om commentaar te geven op deze keer
één welbepaalde Syrische vrouw (vraagtekens Syrisch, vraagteken
vrouw). Bij het afscheid nemen van onze gids wou ik hem bedanken in het Arabisch
“Shokran” maar ineens begon de twijfel toe te slaan. Is het nu met
een “n” of een “m”. Gelukkig was Patrick daar om mij
te helpen. Shokran is met een “n” van Anna zegt hij zo zelfverzekerd…
(Ik veronderstel dat dit de nevenwerkingen zijn van de ramadan). An en ik hebben
in ieder geval goed gelachen (D van Alexandrine, R van Patrick) maar zoals beloofd
wil ik hem (Patrick) toch bedanken om mij te helpen en mij uit mijn verwarring
te halen (alhoewel).
Terug in de bus rijden we naar Shmemis om een zoveelste poging te ondernemen
om de zonsondergang te zien (Tom wou niets meer beloven, maar toch hebben we
geraden naar waar)…. Bij aankomst (nu, de zon was nog niet onder) bleek
dat er nog een stevige klim ons verwijderde van dit langverwachte moment….
Iedereen koerste naar boven en ja HET IS GELUKT …. De zon zakte langzaam
weg achter de heuvel en iedereen nam met veel liefde, geduld alweer dezelfde
foto.
Vooraleer er richting Hama werd gereden, aten we nog een banaan. De zon was
immers onder en het startsein was gegeven om te beginnen eten. Terug in Hama
werd er gecheckt of Angelique zich al beter voelde maar op dat moment was ze
in dromenland.
Om 19:00 gingen we weer op stap om onze honger te stillen… Sabine en
ik kregen de eer om een restaurant uit te zoeken en we opteerden deze keer voor
een toeristische plek dicht bij het hotel om Angelique te sparen. Eenmaal geïnstalleerd,
kregen we de menukaar in ons handen geduwd met YES, engelse vertaling (alhoewel
: cappucino = capotchino), maar geen prijzen. Uitleg moesten we al evenmin vragen
en van maggy soep werd er immédiatement ricesoup gemaakt (In België
kan het niet sneller). De vegetarische keuze van Patrick was ook geslaagd :
Vloeibare look, 1 pasteitje en een groenteschoteltje. Bart zijn kunsten om alles
in mensentaal te vertalen werd gedemonstreerd. Stijn en ik doen hetzelfde werk.
We tappen allebei iets af behalve de middelen en het onderwerp zijn verschillend
: Modem, sedativa, ASDL, VDSL en andere DSL’en worden met cavia’s
vergeleken …. Het werd uiteindelijk duidelijk voor mij wat Stijn allemaal
uitspookt in het dagelijkse leven.
Terug in het hotel nog een lekkere kaneelthee gedronken met in gedachten :
“Het was weerom een fijne dag” en Tom is zijn stress van zonsondergangen
kwijt en kan nu rustig met een gerust gemoed gaan slapen.
Alexandrine