kaart
Wadi Rum
Dag 18 : zondag 17 november 2003
Liefste dagboek, dit zal de laatste keer zijn dat ik jou kan verwennen. Nog
twee dagen en dan zullen mijn medereizigers mij eenzaam en alleen achterlaten
in Aqaba. Snik. Maar gelukkig is er één troostende gedachte :
de mooie poster met opspattend water en dat jullie natuurlijk braaf aan het
werken zijn terwijl ik nog met mijn poezelige voetjes in het water zit te baden.
Maar dit is nog de toekomst, het doel van het dagboek is tot op heden nog steeds
schrijven over de dag zelf, dus “here we go”.
Slapen onder de sterrenhemel, een 5 sterrenhotel was er niets tegen. Nog nooit
zo goed geslapen. Opstaan, alle wilde dieren uit onze schoenen geklopt, wel
behoorlijk ontgoochelend, geen dinosaurus, geen schorpioen, zelfs geen miertje.
’t Zal misschien aan het heerlijke aroma liggen dat lichtjes bedwelmend
werkt. Het ontbijt weer een lekker broodje met smeerkaas en hetgeen ik geweldig
vond : Koekjes !!!
Na het ontbijt kruipen we de twee jeeps in. The tiger of the desert amuseert
zich te pletter achter het stuur. Met als gevolg dat de 6 jokerreizigers achter
in de jeep van links naar rechts worden gegooid met het nodige amusement tot
gevolg. Onze eerste stopplaats is volgens Alexandrine “The small Arch”,
volgens de kenners “Um Fruth Bridge”. Razendsnel beklimmen wij deze
boog. Het afdalen blijkt iets minder elegant te verlopen, op handen en voeten.
Behalve Patrick die op zijn sandalen naar beneden komt gedarteld. Beneden filosoferen
we nog even over de zin van dit alles. An komt eigenlijk tot de conclusie dat
je even goed beneden kan blijven, tot zover dus mijn laatste beklimming. Terug
de jeep in en crossen naar de tweede boog, verwachtingen hoog gespannen, want
dit zou “de boog” van Wadi Rum moeten zijn. Wat blijkt, boogje is
nogal klein, ontgoocheling alom, maar dit wordt snel vergeten door de rijeigenschappen
van onze Tiger. In de jeeps is het telkens een beetje bibberen als de zon achter
de bergen verdwijnt. Met als gevolg dat eens we in de schaduw zijn, we ongelofelijk
beginnen te snakken naar een straaltje zon dat ons velletje kan opwarmen.
De twee volgende stopplaatsen zijn Lawrence House en enkele inscripties. Daarna
naar het absolute hoogtepunt, de ultieme droom van elk kind : een immense zandduin.
Eén nadeel : ’t is nogal lastig om boven te geraken. Dit wordt
meesterlijk geïllustreerd door Sabine die al kruipend de eerste berg overwint.
Stijlvol is anders, maar ze zegt dat dit de meest efficiënte manier is,
zou kunnen ?!? Boven geeft Tom nog een laatste fotosessie weg samen met zijn
Humo. De fotograaf van dienst is Bart. En dan : de afdaling : recht naar beneden
lopen, het gevoel dat je benen een stuk sneller zijn dan de rest van je lichaam
en een gigantische stofwolk achter je aan. Terug naar de kindertijd, dolle pret
en geweldige foto’s. Beneden de drie kilo zand uit je schoenen loslaten
en slurpen aan het tasje thee, wel zonder koekjes want door de Belgische gulzigheid
hebben we die bij de eerste theepauze reeds verslonden. Bij het thee drinken
tracht Alexandrine zich te vermannen met haar doek. Foto’s moeten hier
van gemaakt worden. Denk dat dit wel hetzelfde effect zou kunnen hebben als
de poncho van Angelique op de Jordaanse bevolking. Op verzoek van de groep rijden
wij vervolgens naar de seven pillars of wisdom. Daarna, na het bezichtigen van
al deze mooie stenen, hebben we wel een stevige maaltijd verdiend. Deze krijgen
wij bij het neefje van de Tiger. Het meest opvallende aan de maaltijd is de
fluoworst van nepvlees. Welk vlees het was, weten we nog steeds niet, maar het
smaakte wel. De dames hadden na twee dagen wel behoefte aan een schoonheidsslaapje
in de zon. De heren hadden dit niet nodig. Zij waren nog steeds oogverblindend,
maar toch vleiden we ons neer naast de dames. Dit natuurlijk om hen te trakteren
op ons charmante gezelschap. Tot zover de complimentjes die de heren dagelijks
nodig hebben.
Na de nodige rust crossen we terug richting kamp met de jeep. Het laatste stuk
worden we uit de jeep gezet en moeten we te voet verder. De strijdkrachten verdelen
zich over het uitgestrekte terrein met verschillende doelen voor ogen : nadenken
over de zin van het leven, genieten van de veranderende kleuren of gewoonweg
“gelukkig zijn”.
’s Avonds worden we getrakteerd op kip, rijst en zandkoekjes. Tijdens
de maaltijd kwam er nog een schorpioen aan Patrick zijn voeten zitten. Hij was
wel snel weg, al dan niet begrijpelijk. Na een intense zoektocht en de nodige
angst besluiten wij ons over te geven aan de bedwelmende geneugten van de waterpijp.
Eens rond het kampvuur tovert Patrick nog een quiz uit zijn rugzak. De gelederen
worden in drie ploegen verdeeld. De verwachte uitslag was ook de finale uitslag
: Wim en zijn kompanen wonnen dapper de strijd, de andere teams gingen eervol
ten onder. Na de quiz worden Karen en Tom geboeid door onze gidsen. Door één
of andere bizar trucje kunnen ze zich uit deze situatie bevrijden, helaas hebben
ze de hulp van de Tiger en zijn maatje nodig.
Tot slot van de avond wordt er nog eens gezeverd over de verschillen tussen
de twee geslachten. Conclusie die we uit deze discussie kunnen trekken is dat
de mannen de vrouwen volledig begrijpen, maar dat de dames toch wat meer moeilijkheden
hebben om de mannen te begrijpen. ’t Is nochtans niet zo moeilijk. En
nu oogjes toe en slapen. Dag dagboek, ik vond het zeer aangenaam.
Vincent
PS : Een afscheidsbrief is er niet van gekomen, maar ik bekijk jullie heengaan
overmorgen niet als een afscheid. Dus die afscheidsbrief is volledig overbodig.
Wel wil ik jullie bedanken voor de heerlijke momenten. Als onervaren reiziger
in groep vond ik dat de groep zeer goed meeviel. Wat wel is natuurlijk: ik kan
nergens mee vergelijken. Dus sowieso tot op de fotovergadering of nog eerder.
Merci, Vincent.